We
zijn met de bus naar de haven gegaan. Er was een bus geregeld die normaal voor
het openbaar vervoer word gebruikt maar vandaag was het privévervoer voor ons.
Toen we bij de haven aankwamen waren hier heel veel mensen. Er zijn hier 2
steigers maar er was maar eentje in gebruik. Hier stonden wat mensen op te
vissen en waren 4 boten aan gekoppeld.
Hier
waren een paar kleine gebouwen maar die hadden eigenlijk geen echte functie.
Het meeste gebeurde buiten de gebouwen. Hier stonden allemaal kraampjes voor mensen
die nog wat te drinken of te eten wilden kopen voordat ze weg gingen.
Er
gaat ook heel veel voedsel mee op de boot. Zo werd er bij ons op de boot heel
veel rijst op gegooid en kwam er heel veel sla van een boot af. Dit werd op de
kade gegooid naar iemand die alles daarop stond te vangen. Hij gaf het dan weer
door aan iemand die het van de steiger af tilde en het klaarzetten om
meegenomen te worden. Dit ging allemaal heel soepel, iedereen wist wat hij
moest doen en niemand die ergens over klaagde. De meeste liepen nog op blote
voeten op deze onverharde weg wat mij echt niet fijn lijkt. Toch deden veel
mensen het, ik ga er dan maar van uit dat zij veel meer eelt hebben dan wij.
We
hebben een hele tijd op de boot moeten wachten. Niet omdat hij er nog niet was,
hij stond er al een uur. Het was omdat er niet genoeg mensen waren die mee
wilden. Blijkbaar kon het niet uit of wilden ze alleen maar als hij helemaal
vol zat.
In
Loki aangekomen viel het mij gelijk op dat het hier heel anders was als op
Ambon. Het is hier heel lekker stil, veel groener en een stuk schoner. Loki
loopt eigenlijk helemaal niet zo ver achter. Er is hier ook gewoon stroom en de
huizen zien er goed uit. Echter zijn er maar een paar brommers en eigenlijk
geen auto's te bekennen. Dit, samen met dat hier niet zo veel mensen wonen
maakt het dat het hier heel rustig is.
Toen
ik door het dorp heen liep zag ik al wel dat de vrouwen hun kleding aan het
wassen waren in de rivier. Dit is wel iets wat heel anders is. Tot nu toe ben
ik nog nergens geweest waar geen stromend water was. Dat maakt het hier
wel bijzonder voor mij om te zien dat het niet zo gewoon is voor iedereen.
Vissen
In
de avond hebben ze mij leren vissen hoe ze dat op Seram doen. Er werd mij een
pvc buis gegeven met wat visdraad eromheen gedraaid. Hier zat ook een haakje en
een stukje lood aan. Mij werd verteld om een aasvisje op de haak te doen en
deze dan zo ver mogelijk het water in te gooien.
Toen
we bij die pier aankwamen en ik het een paar keer geprobeerd had kwam ik er al
snel achter dat er een groot probleem is. Het aas blijft niet aan de haak
zitten. Ik zag ook dat er vlak onder mij een hele boel vissen zaten. Dus ik
ging als eigenwijze Nederlander het aas niet ver weg gooien maar rustig onder
mij in het water leggen. En ja hoor binnen een minuut had ik de eerste vis aan
de haak. Een 10 cm lange vis die wel wat leek op een baars. Over de rest van de
avond had ik nog 3 andere gevangen. 2 dezelfde als de eerste ook ongeveer even
groot en 1 van ongeveer 20 cm die leek op een voorn. De vissen hebben wij mee
naar huis meegenomen voor het eten van morgen.
Het eten was hier niet heel speciaal voor Indonesië apart van dat alles vers was. Wel heb ik iets gehad wat traditioneel "Ambonees" is. Dit heet papeda, het is gemaakt van meel en word gegeten bij vis. Zelf vond ik het niet echt lekker maar dit was vooral omdat de structuur mij niet beviel en ik de smaak niet gewend ben. De mensen uit het dorp vonden dit heerlijk en beschouwden het echt als een lekkernij.
De
tweede dag
Ik
werd om 7 uur wakker en tot mijn verbazing was het nog redelijk cool. Ik denk
dat het rond 22 graden was. Ik moest wel heel nodig naar de wc dus liep ik
achter het huis naar de wc toe. Hier ging ik, terwijl er honderden mieren
meekeken, mijn plasje doen. Daarna heb ik wat water uit het emmertje er
overheen gegooid i.p.v. doorspoelen.
Even later gingen wij eten. Er waren hele dikke
broodjes voor ons klaargemaakt met geprakte mango ertussen. Dit werd bij een
van de buren gehaald die ook een klein winkeltje in het huis had en elke
ochtend deze broodjes op straat klaar had liggen om gekocht te worden. Het
bleek al heel snel dat iedereen in het dorp een grote familie was. Niet alleen
omdat iedereen elkaar oom, tante, oma en opa noemde. Dit kwam vooral uit dat
iedereen voor elkaar zorgde en heel gezellig met elkaar om ging. Er kwam
namelijk ook een vrouw op de stoep die oogdruppels nodig had. Deze werden haar
zo toegegeven. Geen moeite ofzo of vervelende woorden, zij heeft het nodig dus
krijgt ze het. Ook werd er regelmatig iemand uitgenodigd om mee te eten. 
