De omgeving en de natuur

Hier op Ambon kan je echt merken dat je in de tropen bent. Voor iemand die nog nooit buiten Europa is geweest was dit heel erg anders. Aan sommige dingen moest ik heel erg wennen, zoals het verkeer, de taal en de gewoontes van de mensen om mij heen. De natuur was echter iets waar ik heel makkelijk aan kon wennen. Hoewel er veel plekken zijn waar mensen zijn geweest en de natuur veranderd hebben zijn er nog heel veel plekken waar de natuur onaangetast gebleven is. Dit vind ik in de meeste gevallen een heel groot voordeel.

Zo kan je niet ontkomen aan hoe groen alles er hieruit ziet. Overal waar je bent zijn bomen en struiken wat een heel natuurlijk gevoel geeft. De meeste van deze planten hebben als doel om vruchten te brengen. Dit heeft zo zijn eigen charme, overal verschillende soorten vruchten zien.

Wat mij ook erg opviel aan op een eiland leven is dat er eigenlijk overal water om je heen is. Ik weet het, dat klinkt heel logisch maar het is niet iets waar je echt bij stil staat voor je er eenmaal bent. Voor mij was dit echt super, het water zorgt er namelijk voor dat je eigenlijk altijd een mooi uitzicht hebt, waar op het eiland je ook bent. Omdat het water hier heel mooi helder was gaf dit ook hele mooie kleuren af en kon je vanaf boven de vissen zien zwemmen.

Ik heb ook het een en ander aan duiken gedaan. Zo heb ik een snorkel set gekocht en ben ik op verkenning gegaan. De eerste paar keer ben ik ongeveer 100m tot 200m van de kust gegaan. Dit was omdat ik er helemaal geen ervaring mee had en ik hier al genoeg te zien had. Er waren heel veel kleurrijke vissen en het koraal was echt prachtig. Op dat moment dacht ik dat dat het was, kleine vissen en koraal. Hierdoor was mijn interesse iets afgezakt, tot dat er een Australische jongen in het hotel kwam. Hij kwam hier om foto's te maken en om te duiken.

Het leek mij wel leuk om een keer met hem mee te gaan om te duiken, hij vond het niet erg dus de volgende dag gingen wij samen op pad. We gingen ongeveer 500m van het strand af waar het water een stuk dieper was. Hier was het i.p.v. 1 meter diep ongeveer 10-15m diep. Er waren hier ook veel meer vissen die een stuk groter waren dan de vissen aan de kust. Zo hebben wij een paar vissen gezien de wel tot 10 kilo kwamen. Wij hebben ook andere onderwater dieren gezien, zo kwamen wij meerdere paalstaartroggen tegen en ook een hele grote adelaarsrog. Er zwommen zelfs haaien langs ons heen. Dit was voor mij een hele gave ervaring om de onderwaterwereld zo te verkennen. Mij is geleerd om goed te duiken tijdens het snorkelen waardoor ik tussen scholen met vissen heen heb kunnen zwemmen en alles echt van dichtbij hebt kunnen zien.

Ik heb wel gehoord dat er maar heel weinig vissen hier zwommen. Hoewel dit voor mij genoeg kijkplezier was is deze plek heel erg overbevist waardoor de meeste grote vissen al weg zijn en er eigenlijk niks meer te jagen was. Het lijkt mij nog wel een keer leuk om ergens naar toe te gaan waar dit niet het geval is en waar je echt heel veel grote vissen tegenkomt en misschien nog wel wat schildpadden. Bij mijn volgende eilanden ga ik zeker weer duiken.

ps. als je op de foto's klikt kan je het origineel zien.

Een bezoekje aan een nootmuskaatfabriek

Nootmuskaat fabriek

Maandag 6 maart ben ik op bezoek geweest bij een nootmuskaat fabriek op Ambon. Hier heb ik een rondleiding gekregen om te zien hoe het proces gaat en een kijkje gekregen in de toekomst van de fabriek.

 

Bij deze fabriek worden er vruchten aangeleverd maar ook de kant en klare noot. De kant en klare noot wordt in de opslag gelegd om vervolgens naar de klant vervoerd te worden. De vruchten gaan door naar het verwerkingsproces.

Eerst worden de vruchten opengesneden, hier wordt de noot uit de vrucht gehaald en de overblijfselen van de vrucht worden verzameld in een andere bak. De restanten van de vrucht worden in hele kleine stukjes gesneden door een machine. Deze kleine stukjes vrucht worden buiten neer gelegd om te drogen en worden daarna verkocht. De noot die uit de vrucht kwam wordt ook buiten neergelegd. Om de noot die binnen in de vrucht zit, zit nog een rood stukje vruchtvlees. Dit wordt eraf gehaald en ook gedroogd en verkocht. Het restant van de vrucht en het vruchtvlees kun je beiden eten.

De noten moeten 76 uur drogen voordat ze klaar zijn. Om te kijken of ze droog zijn wordt de noot geschut. Als je de binnenste noot hoort bewegen is hij klaar, wanneer dit niet zo is moet hij nog even drogen.

Als de noot goed gedroogd is dan halen ze de binnenste noot eruit. Deze leggen ze dan op een hele grote stapel met andere gedroogde noten. Hier worden de noten gesorteerd met drie categorieën van kwaliteit. De beste, de gemiddelde en de slechte noten. Dit bepaalt de prijs van de noten.

Als laatste stap worden ze in grote zakken gedaan om naar de producenten te sturen. Nootmuskaat wordt gebruikt voor producten zoals: Coca-Cola, knakworst, kroketten, etc.

Oom Frans van TitanE heeft mij meegenomen om naar de fabriek te kijken en naar de toekomstige veranderingen van het bedrijf. TitanE is namelijk bezig met het verbeteren van het drogingsproces van de fabriek. Door de verandering in het klimaat drogen de noten niet meer zo goed. Er zijn op moment veel betere manieren die de noten kunnen drogen en daar is TitanE nu mee bezig om dit zo optimaal mogelijk te maken.

Op moment worden er verschillende dingen getest, zo wordt er gekeken om een plastic doorzichtig doek over de noten te leggen. Dit zal er voor zorgen dat de noten in een veel warmere omgeving zijn. Wel zorgt dit er dan voor dat het water nergens naar toe kan wat dan weer niet goed is.

Er wordt ook een machine gebouwd die voor een continue droging kan zorgen. Deze machine wordt namelijk binnen gezet wat ervoor zorgt dat bij alle weersomstandigheden de noten kunnen drogen. Als deze machine helemaal klaar is en goed werkt is dit een doorbraak voor de fabriek. Dit betekent namelijk dat ze niet afhankelijk zijn van de zon om hun productie te kunnen laten drogen. Zo kunnen ze dan doorgaan in het regenseizoen en ook als het donker wordt.

Seram

We zijn met de bus naar de haven gegaan. Er was een bus geregeld die normaal voor het openbaar vervoer word gebruikt maar vandaag was het privévervoer voor ons. Toen we bij de haven aankwamen waren hier heel veel mensen. Er zijn hier 2 steigers maar er was maar eentje in gebruik. Hier stonden wat mensen op te vissen en waren 4 boten aan gekoppeld.

Hier waren een paar kleine gebouwen maar die hadden eigenlijk geen echte functie. Het meeste gebeurde buiten de gebouwen. Hier stonden allemaal kraampjes voor mensen die nog wat te drinken of te eten wilden kopen voordat ze weg gingen.

Er gaat ook heel veel voedsel mee op de boot. Zo werd er bij ons op de boot heel veel rijst op gegooid en kwam er heel veel sla van een boot af. Dit werd op de kade gegooid naar iemand die alles daarop stond te vangen. Hij gaf het dan weer door aan iemand die het van de steiger af tilde en het klaarzetten om meegenomen te worden. Dit ging allemaal heel soepel, iedereen wist wat hij moest doen en niemand die ergens over klaagde. De meeste liepen nog op blote voeten op deze onverharde weg wat mij echt niet fijn lijkt. Toch deden veel mensen het, ik ga er dan maar van uit dat zij veel meer eelt hebben dan wij.

We hebben een hele tijd op de boot moeten wachten. Niet omdat hij er nog niet was, hij stond er al een uur. Het was omdat er niet genoeg mensen waren die mee wilden. Blijkbaar kon het niet uit of wilden ze alleen maar als hij helemaal vol zat.

In Loki aangekomen viel het mij gelijk op dat het hier heel anders was als op Ambon. Het is hier heel lekker stil, veel groener en een stuk schoner. Loki loopt eigenlijk helemaal niet zo ver achter. Er is hier ook gewoon stroom en de huizen zien er goed uit. Echter zijn er maar een paar brommers en eigenlijk geen auto's te bekennen. Dit, samen met dat hier niet zo veel mensen wonen maakt het dat het hier heel rustig is.

Toen ik door het dorp heen liep zag ik al wel dat de vrouwen hun kleding aan het wassen waren in de rivier. Dit is wel iets wat heel anders is. Tot nu toe ben ik nog nergens geweest waar geen stromend water was. Dat maakt het hier wel bijzonder voor mij om te zien dat het niet zo gewoon is voor iedereen.

Vissen

In de avond hebben ze mij leren vissen hoe ze dat op Seram doen. Er werd mij een pvc buis gegeven met wat visdraad eromheen gedraaid. Hier zat ook een haakje en een stukje lood aan. Mij werd verteld om een aasvisje op de haak te doen en deze dan zo ver mogelijk het water in te gooien.

Toen we bij die pier aankwamen en ik het een paar keer geprobeerd had kwam ik er al snel achter dat er een groot probleem is. Het aas blijft niet aan de haak zitten. Ik zag ook dat er vlak onder mij een hele boel vissen zaten. Dus ik ging als eigenwijze Nederlander het aas niet ver weg gooien maar rustig onder mij in het water leggen. En ja hoor binnen een minuut had ik de eerste vis aan de haak. Een 10 cm lange vis die wel wat leek op een baars. Over de rest van de avond had ik nog 3 andere gevangen. 2 dezelfde als de eerste ook ongeveer even groot en 1 van ongeveer 20 cm die leek op een voorn. De vissen hebben wij mee naar huis meegenomen voor het eten van morgen.

Het eten was hier niet heel speciaal voor Indonesië apart van dat alles vers was. Wel heb ik iets gehad wat traditioneel "Ambonees" is. Dit heet papeda, het is gemaakt van meel en word gegeten bij vis. Zelf vond ik het niet echt lekker maar dit was vooral omdat de structuur mij niet beviel en ik de smaak niet gewend ben. De mensen uit het dorp vonden dit heerlijk en beschouwden het echt als een lekkernij.

De tweede dag

Ik werd om 7 uur wakker en tot mijn verbazing was het nog redelijk cool. Ik denk dat het rond 22 graden was. Ik moest wel heel nodig naar de wc dus liep ik achter het huis naar de wc toe. Hier ging ik, terwijl er honderden mieren meekeken, mijn plasje doen. Daarna heb ik wat water uit het emmertje er overheen gegooid i.p.v. doorspoelen.

Even later gingen wij eten. Er waren hele dikke broodjes voor ons klaargemaakt met geprakte mango ertussen. Dit werd bij een van de buren gehaald die ook een klein winkeltje in het huis had en elke ochtend deze broodjes op straat klaar had liggen om gekocht te worden. Het bleek al heel snel dat iedereen in het dorp een grote familie was. Niet alleen omdat iedereen elkaar oom, tante, oma en opa noemde. Dit kwam vooral uit dat iedereen voor elkaar zorgde en heel gezellig met elkaar om ging. Er kwam namelijk ook een vrouw op de stoep die oogdruppels nodig had. Deze werden haar zo toegegeven. Geen moeite ofzo of vervelende woorden, zij heeft het nodig dus krijgt ze het. Ook werd er regelmatig iemand uitgenodigd om mee te eten. 

Interviews op Ambon

In de tijd dat ik hier op Ambon zit heb ik al 19 interviews gehouden met families hier van het eiland. Als eerste was de bedoeling dat ik alleen maar gezinnen uit Latuhalat zou doen maar later bleek dat er nog veel meer gezinnen op Ambon een lamp hadden gekregen. In overleg hebben wij besloten om deze gezinnen ook maar te interviewen, dit zorgt alleen maar voor betere gegevens.

Om zo de interviews uit te voeren vond ik erg leuk om te doen. Oom Frans (mijn contactpersoon met TitanE) had mij voorgesteld aan iemand hier op Ambon die mij zou begeleiden en die de vertaler zou zijn (Nugi). Samen met Nugi ben ik meerdere keren op pad geweest om de families te interviewen. Zo kwam hij mij dan ophalen met een ojek(scootertaxi) voor mij en een ojek voor hem. We gingen met z’n allen dan naar het huis van een van de gezinnen met een lamp. Hier werd ik eerst netjes voorgesteld, waarna wij in de woonkamer gingen zitten om het interview af te nemen. Aan het einde van elk interview heb ik nog wat foto’s gemaakt en daarna gingen wij weer op de scooter naar een ander huis.

Tot nu toe heb ik bijna alleen maar positieve dingen gehoord. Zo doen alle lampen het nog en bijna allemaal optimaal. Er is bij een huis weleens wat problemen geweest met het koortje maar verder is er nog helemaal niks kapotgegaan. De reacties van de mensen zijn ook alleen maar positief als het over de lampen gaat. Iedereen gebruikt de lamp als de stroom er hier uit gaat en dat gebeurt toch bijna wel elke dag een keer. Al deze mensen zijn heel blij dat ze op deze momenten wel licht hebben om iets te kunnen zien.

Ik kijk erg uit naar de interviews in de komende dorpen. Dit zijn namelijk de dorpen waar het project origineel voor opgezet was. Ik ben dus erg benieuwd hoe de dorpen met primitieve leefomstandigheden erbij staan en wat de stand van de lampen hier is. 

Op bezoek bij een islamitische school

Vrijdag 27 Januari

Vandaag moest ik voor een dagje van hotel wisselen. Dit was omdat het Collin Beach hotel helemaal volgeboekt was en ik daar niet meer in kon voor de nacht. Ik was daarom naar de stad (Ambon) gegaan om daar in een hotel een nachtje te blijven. Aangezien ik eigenlijk niks echt te doen had anders dan een hotel opzoeken had ik dus de hele dag voor mijzelf. 

Ik ben de stad een beetje gaan verkennen en ben zo uitgekomen bij een park waar ik wat langere tijd ben blijven zitten. 

Op een gegeven moment kwam er een man, samen met zijn vrouw, op een scooter naar mij toe. Hij sprak mij aan en vroeg waar ik vandaan kwam. Na even gesproken te hebben had hij verteld dat hij een docent was op een islamitische school hier in de buurt. Hij gaf hier Engels voor kinderen die geen of maar één ouder hebben. Toen vroeg hij aan mij of ik weleens mee zou willen gaan naar een les voor de kinderen. Hier zij ik natuurlijk "ja" op want dit is een kans die je maar een keer krijgt. Hoewel ik het de komende tijd druk zou hebben met de interviews kon het de volgende ochtend bij ons allebei.

Deze foto's heb ik gemaakt in en rond het park waar ik zat. Het was deze dag niet zo heel mooi weer maar nog steeds wel 28 graden. De meeste huizen op Ambon zien er ongeveer zo uit als de foto's hieronder. Veel is niet heel goed afgewerkt en begint al een beetje af te brokkelen.

Zaterdag 29 Januari

Om 9 uur werd ik opgehaald door John. Samen hebben wij eerst ontbeten en daarna zijn wij naar de school toe gereden. De kinderen hadden al snel door dat er wat bijzonders stond te gebeuren toen hun docent met een blanke man achter op zijn brommer aan kwam rijden. Al snel werden wij achterna gezeten door ca. 30 kinderen van 10 tot 15 jaar oud. De docent zei tegen iedereen dat ze in het klaslokaal moesten gaan zitten. Zo liep ik achter de kinderen het klaslokaal in. 
Het viel mij gelijk op dat zij alle stoelen netjes op de tafels neer hadden gezet en dat ze er allemaal voor zorgde dat deze stoelen eraf werden gehaald. Er waren echter niet genoeg stoelen voor iedereen en ze wilden graag vooraan zitten. Zo zetten de kinderen twee stoelen naast elkaar en gingen ze er met z'n drieën op zitten.

Alle kinderen zaten aandachtig te luisteren toen ik mijzelf aan het voorstellen was. Ik heb verteld over wie ik ben, waar ik vandaan kwam en wat ik in Ambon kwam doen. Nou weet ik niet of de kinderen iets hebben kunnen begrijpen van wat ik zei aangezien zij maar een paar zinnetjes konden spreken, het alfabet konden opnoemen en tot 20 konden tellen. Toch zaten ze goed te luisteren en werd ik niet onderbroken. Hierna mochten de kinderen wat vragen stellen aan mij en ik aan hun. Je kon zien dat ze hun best deden om Engels te praten en dat ze graag met mij wilden communiceren. Zo werd er onder anderen gevraagd naar mijn hobby’s en of ik ook fan was van het Nederlands elftal. Het was namelijk de droom van een van de jongens om later in het Nederlands elftal te voetballen.

Er werd ook aan de kinderen gevraagd wie van hun weleens naar Nederlands zou willen gaan. Hier werd heel enthousiast op gereageerd door elke leerling en zo stak dus ook elke leerling zijn hand op. Dit vond ik erg apart om te zien dat elk kind in de kamer graag naar het land wil gaan waar ik opgegroeid was. Toen realiseerde ik me pas echt wat voor een voorbeeld land wij zijn voor minder ontwikkelde landen zoals Indonesië.


Voordat ik weg ging heb ik nog foto’s gemaakt met iedereen waarop te zien is hoe vrolijk en opgewonden de kinderen waren. 

Dit was een ervaring die ik mijn hele leven niet zal vergeten. Vooral de blijdschap die de omgeving vulde en om te zien in wat voor andere wereld zij leven was echt onbetaalbaar.

Op Ambon

Gister heb ik de stad Ambon verkend. Dit is nog weer heel anders dan een stad zoals Jakarta. Wat ik al gelijk kon zien is dat hier veel meer natuur is. Wel zijn er ook heel veel auto's en brommers.
Ik heb te voet door de stad gegaan om te kijken hoe alles eruitzag. Op straat werd ik regelmatig aangesproken door brommerrijders die mij naar mijn bestemming wilden brengen. Er waren ook veel mensen die met de fiets mensen rondbrachten. Dit had ik nog niet eerder zo gezien. Echter is dit heel lastig werk door de vele heuvels die er op Ambon zijn. Als ze dan een heuvel op moesten werd er vaak afgestapt en werd de fiets geduwd.
Vooral kinderen die bijna nooit een blank iemand gezien hadden kwamen lachend mij tegemoet lopen. Zij zeiden even "hallo" en liepen daarna giechelend weer door.

Woorden die ik heel veel gehoord heb zijn: "Mister" en "How are you". Dit werd regelmatig naar mij toe geschreeuwd toen ik door de buitenwijken van de stad liep. Veel mensen vinden het leuk om even een klein praatje te houden al is het alleen maar om te vragen hoe het gaat. Dit vond ik erg leuk om op zo'n manier met de mensen in contact te komen.

Toen ik in een parkje ging zitten om de warme zon even te ontwijken kwam er al snel iemand naar mij toe om even een praatje met mij te maken. Hij was een gids die (waarschijnlijk) nu niks te doen had. Maar i.p.v. naar mij toe te lopen om te vragen of hij mij ergens dingen kon laten zien begon hij zich voor te stellen en te vragen waar ik vandaan kwam. Nadat ik vertelde dat ik uit Nederland kwam begon hij zelf een beetje Nederlands tegen mij te praten. Hoewel hij uiteindelijk wat extra geld wou verdienen heb ik een heel leuk gesprek gehad met deze man.

Het was heel mooi om te zien hoe de straten hier echt leven. Dit geeft een heel fijn en veilig gevoel.

Aankomst op Jakarta

Maandag 23/01/2017

Vandaag ben ik samen met Oom Frans aangekomen op Jakarta. Het is 16:00 uur en we worden bij het vliegveld opgehaald door een kennis van Oom Frans. Onze koffers worden gedragen door een medewerker van het vliegveld. Hij brengt de koffers naar de auto, nadat we hem betaald hebben rijden wij naar ons verblijf toe. Onderweg kom ik al heel veel dingen tegen die erg anders zijn dan in Nederland.

Toen ik over de parkeerplaats heen liep vielen mij twee dingen op. Als eerste dat verschillende auto's zo geparkeerd stonden dat ze andere auto's helemaal insloten. Hierdoor konden de mensen die dus goed in de vakken staan niet meer weg. Verder stonden sommige auto's maar (letterlijk) een centimeter van elkaar af. Hoe ze dit voor elkaar kregen zonder tegen elkaar aan te botsen is mij echt een raadsel.
Wij reden van de parkeerplaats weg en wilden invoegen op de autobaan. Hier reed een vrachtwagen die voor ons wilde gaan. De bijrijder die stak zijn hand uit het raam om aan te geven dat hij voor ging en reed daarna op ons voor. Dit vond ik echt heel raar, vooral omdat hier niet raar op gereageerd werd en iedereen het maar goed vond. We zagen daarna nog meerdere keren dat iedereen elkaar zonder ergernissen voor lieten gaan.
Toen we eenmaal op de autobaan reden leek het eerst wel redelijk normaal, apart van het feit dat we aan de verkeerde kant van de weg reden. (Het stuur zit aan de rechter kant van de auto en word hier Kneck genoemd. Dit stamt af van het woord knecht.) Echter merkte ik al snel op dat niemand zijn richtingwijzer uitstak op het moment dat ze van baan wisselden. Dit deden ze alleen heel langzaam en als er geen ruimte was dan werd dat wel gemaakt. Zo gebeurde het dus ook regelmatig dat er op een tweebaansweg drie verschillende auto's naast elkaar reden. Hoewel dit niet de bedoeling was, werd dit door de bestuurder wel als normaal aangezien.
Op dit moment zijn er zo veel auto's in de stad dat er niet genoeg plaats is om ze allemaal op de weg te houden. Hiervoor hebben ze de regel bedacht dat om de dag auto's met een even nummer en een oneven nummer de stad door mogen rijden. Wanneer het niet jou dag is dan moet jij om de stad heen rijden om bij je bestemming te komen.

Toen we eenmaal bij het hotel aan waren gekomen hebben wij onze spullen uitgepakt, hebben daarna heerlijk Indonesisch gegeten waarna wij allebei ons bed in doken voor de volgende bestemming, Ambon.